Πηγή: Γ.Π. Σαββίδης, Εφημερίδα Το Βήμα, Φεβρουάριος 1958
Επιτέλους! Μια ελληνική ταινία που μπορούμε χωρίς καμιά συγκατάβαση και χωρίς καμιά επιφύλαξη να χαρακτηρίσουμε ως αριστούργημα γνήσια ελληνικό και συνάμα απόλυτα αντάξιο με τη Σύντομη συνάντηση του Λην, με τους Τρομερούς γονείς του Κοκτώ, με τους Υπέροχους Άμπερσον του Ουέλες. Το γεγονός είναι τόσο σημαντικό και συνταρακτικό, ώστε ο κριτικός να δυσκολεύεται να εκθέσει ψύχραιμα και ολοκληρωμένα τις καυτές ακόμα εντυπώσεις του από το "Τελευταίο Ψέμμα" του κ. Μιχάλη Κακογιάννη, και όχι μόνο σημαντικό και συνταρακτικό, αλλά και αναπάντεχο: οι επί μέρους αρετές των τριών προηγούμενων ταινιών του […] όσο σημαντικές και να ήταν, δεν μας είχαν αφήσει να υποψιασθούμε πως ο σχετικά νέος αυτός Κύπριος σκηνοθέτης βρισκόταν τόσο κοντά στην αυθεντική ωριμότητα που εκρήγνυται στο καινούργιο του έργο.